உதிர பாகினி

காதுகளில் எலும்பு கூடாத


மழலை ஒன்றின் கபாலத்தை

அணிந்திருந்தாள்



அவள் பாதத்தில் நூற்றாண்டு காலம்

ஒரு கால் பாரம் தாங்கி கிடக்கிறேன்

கருணை கூர்ந்து என்னை தின்னக் கேட்டாள்



பெரு மகிழ்வுடன் ஏந்தினேன்

உப்பு தீர்ந்த இருதயம் முதலில் என்றேன்



நெஞ்சுக்கூடு விலக்கி விரல் செருகியவள்

அறைந்தாள் காணீர்



அவள் பெருந்தனத்தில் பெருகியது உதிரம்

பாதி கல்லான மரத்திலிருந்து மேலெழும் பறவைகள்

அவள் ரோமக் கால்கள்



காதலையுணர் உன் கர்ப்பப்பை

என் புறம் நாரி

சிற்றகல் சுடர்

உன்னொரு நாத்திக தீண்டலில் சுவர் மீதிருக்கும்


கண்ணாடிச் சில்லுகள் கடக்கும் பூனையாய்

அளந்து பதியும் பாதம்

ரோமக் காலிடையே மூச்சு



மூங்கிலின் குருத்துகள் பச்சையம் மாறுகையில்

பாய்மரத்தின் பாய்கள் பருவமெய்துகின்றன

தளும்பும் அலைகள் தெறிப்புகளால் உப்புறைய



மகரந்த முகத்துடன் திரியும் வண்ணத்துப் பூச்சி

பழிக்கிறது சிறகசையாமல் மிதக்கும் பறவையை

காற்றும் சப்தமும்

வேர்கள் நீருறுஞ்சும்


மௌனக் கிசுகிசுப்பை

மழையருந்திப் பறவைகள்

சப்தம் பெயர்த்து இலக்கணம்

இயம்பின



மரங்கொத்திப் பறவைகள்

விரும்பித் துயிலும் மரம்

மீன் கொத்திகளின் கனவிலிருந்தது

ஏந்திய கரங்களுடன்



மாங்குரோவ் காடுகள்

பறவைகள் கண்டம் கடக்க

விண்ணெழும்பியதும்

அலை சப்தம் சுருதிப் பிசகாமல்

ஒரு நரைத்த இலை உதிர்ந்து மிதக்கிறது



பறவைகளுக்கு மரமும்

மரங்களுக்குப் பறவையும்

காற்றும் சப்தமும்

கூகுளில் தொலைந்தவள்

தலைப்பிரட்டைகள் தம்மை மீன்களல்ல 
என்று நம்பத்துவங்க.. 
வேண்டி இருக்கிறது ஒரு பருவத்தின் 
முந்தி விந்து விடும் ஆகாசம் 

மைக்ரேன் தலையர்களின் தியானம் 
மரப்பட்டைகளின் கீழ் வாழும் புழு நெளிவு 

பாலித்தீன் பைகளுக்குள் அடரத்துவங்கிய 
வேர்கள், கால் நுகர்ந்து பின்தொடரும் நாய்குட்டிகள் 
மீட்பனோ எண்ணழிந்த ரிமொட்டின் பொத்தானாய் 

சேவற் கொண்டைப் பூக்கள் காத்திருக்கின்றன 
அடுத்த மரணத்திற்கு காத்திருக்கும் வெட்டியானின் 
சாராய புட்டியென., 

தன்னை வதைத்துக் கொள்ளும் மனப் பிறழ்வுற்ற 
பெண்ணின் பேரோலம் உலுக்கி விழிப்பைத் திணிக்கிறது 
விரல் சுவைத்து உறங்கும் மகவில் 

சில தகனங்களுக்கு தேர் வருவதில்லை 
உன் ஆன்மா அமர நாளிலேனும் அமைதியுறட்டும்

வெளியேற்றம்

ஒரு கருக்கலைந்த கவிதை 
பாதரசம் கூடுவதைப் போல் உயிர்த்தெழலாம் 
கொலைக்குத் தகுதியான நட்பின் துரோகத்தை மன்னிக்கலாம் 
உறங்கும் குழந்தையின் 
தொட்டில் கடந்து நீண்டிருக்கும் கால்கள் வழி பால்வீதி கடக்கலாம் 
கலவியில் தோற்றுக் கிடக்கும் கணவனின் 
நெற்றிதடவி குழல் கோதலாம் 
ஒரு துறவியின் காத்திருந்த மரணத்தைக் கொண்டாடலாம் 
பிசாசின் காமத்துடன் கடவுளுக்குப் பிள்ளை பெற்றுக் கொள்ளலாம் 

நுழையும் போது

மழை

காளான் குடைக்குள் ஒடுங்கிக் கொள்ள முடிகிறது 
இரவு நேர வெளிச்ச ஜன்னல்களுடன் மரவட்டை ரயில் 

முன்னறிவிக்க ஆகாசம் பார்த்துக் குலைத்த நாய் 
மயில் .. கடைசியாய் தென்காசிப் பக்கம் பார்த்தது 

கடலை சல்லித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் 
ஆயிரம் கண்ணுடைய தேவதை 

தகப்பனுடன் நனைந்து கொண்டிருக்கிறாள் 
அருவியின் கூச்சலுடன் மொட்டை மாடியில் அதே சாதி 
தேவதா 

மடி மட்டும் நனையாமல் இருக்கிறது சுவரொடுங்கி 
சுருங்கிய இமையசைக்கும் நகரத்து பசுக்கள் 

கழுவ கழுவ திரவப்பொட்டுகள் கார் கண்ணாடியிலும் 
இன்னுமொரு தலையணை காலியாகவே மாதம் பல கிடக்கும் 
படுக்கையிலும்

குழியேகும் எறும்புகள்

தகனச் சாமத்தில் அழுகை தீர்ந்து


உறங்கும் மகளை எழுப்புகிற நாயின் ஊளை

படர்த்தும் நடுக்கத்திற்கு

எரியும் ஒற்றை விளக்கு அணையாமல்

திரவமூற்றும் கரம்

வேண்டியிருக்கிறது ஒரு மெல்லிய

அணைப்பிற்காக



தீராச் சமர்களின் விரை தீர்ந்த ஆயுதங்கள்

தலைதிருப்பப்படும் மௌனம்

மகுடிகளைப் போல் இயக்குகிறது

பிடாரனனின் காலடி அதிர்வுடன்



கசாப்பின் மரமேடை கழுவப் பெறுகிறது

துணுக்குகள் மீதமிருக்கின்றன குழிகளில்

முள்மரங்களில் ஏறும் சாரை வளைவுகளுடன் இல்லை

குழியேகும் எறும்புகள்



பிண்டத்துண்டங்களுடன் வெளியேறும்

உதிரத்தின் கவிச்சை தாள

இயலாததாய் இருக்கிறது

சுகித்த பாகங்களை அறுத்தெறியும்

கசப்புடன்

எடுத்த இடத்தில் வைக்க முடியாத சொல்

விருந்தினள் உடுப்பிலிருந்து


உதிர்ந்து விட்டிருக்கும் பொத்தான்

எடுத்த இடத்தில் வைக்க முடியாத சொல்



தற்கொலைக்குத் திட்டமிடுவதைப் போல்

படுக்கை விரிப்புகளை நீவிக் கொண்டிருக்கும்

கரத்தின் நடுக்கம்

சிறகசைக்காமல் நடந்து பழகாத பறவையின்

கால்கள்



செத்த முத்தத்தின் கவிச்சிக்கு விரையும்

நாய்கள் தம் நகங்களில்

உதடுகளுக்குரிய பற்களைக் கொண்டிருக்கின்றன



மீண்டும் பொருத்த முடியாத கரத்தினைப்

போன்றதல்ல

எடுத்த இடத்தில் வைக்க முடியாத சொல்

பிறிதொரு பறவையின் இரை

சுவாசங்களால் உஷ்ணப்படாத அறைகள் தம் வடிவை இழக்கத்துவங்குகின்றன சிலந்திகளால்




இருப்பின் அதியுன்னதத்தை விட

கனவின் மீதான் குறி சொல்லுதல் உறையுடன் துய்த்தல்



பட்டுச்சீலை பிசிறுகளில்

நினைவுக்கு வந்து தொலைக்கிறது

சதா பட்டுக் கொண்டே இருந்த உடல் மற்றும் உடல்



நிராகரிக்கபட்ட சொற்கள் அடைமுடிந்த ஓடுகளாய்

கொத்தித் திறக்கப் பெறுகின்றன பிறிதொரு பறவைக்கு இரையாக



ஒற்றை மார்புடன் சீலை கட்டப் பழகுவதாய்

சிரிப்பால் நிரப்பிக் கொண்டிருக்கிறது நிறையாத பிறை

நிழல்

தீராத அன்பை எழுதித் தீர்த்து
விட ஆகாசம் அளந்து உதிர்ந்த சிறகு
சிறந்த தேர்வுதான்
கூழாங்கல் மீது நகரும் சிறகின் நீர்நிழல்

எறும்பேறாத உப்பு ஜாடிகள்

விளையாடத் கேட்கும் மடிகள்


உப்புமூட்டை தொங்கத் தோன்றும் தோள்கள் ....

ஸ்பரிசமற்று முதிர்வதை தீர்க்க வருகிறார்கள்

தங்கைக் குழந்தைகளோ, பேருந்தில்

உறங்கி சாயும் பெயர் அறியாப் பெண்ணோ....



தாமதமான ஈர நாட்களில்

நுரைப்பஞ்சு பெற்றுத் திரும்புகையில்

மருந்தகத்து பெண் சிரித்து வைக்காதிருக்க

பிரார்த்தித்து தொலைக்கிறது மனசு



அம்மா மாத்திரைகளை தவிர்க்காதே

பிதாவே பின்னிரவில் விசும்பாதிரும்



யார் இடம் மாற்றி வைப்பது

எறும்பேறாத உப்பு ஜாடிகளை

வெயில் குருவிகள்

நீரில் வலை விழுவதைப் போல

 புல்வெளியில் அமர்கின்றன குருவிகள்


சலனங்கள் சப்தங்களால் அறியப்பெறும்

புல்லின் அடியீரத்தில் கிட்டுகின்றன

இரைப் பூச்சிகள்

நகர்ந்தபடி இருக்கிறது வெயிலும்

 நீரில் வலையும்

திரும்பும் நேரம் வந்துவிட்டது

வலைகள் படகிற்கும்

குருவிகள் யாருமற்ற வீட்டின் கூட்டுக்கும்

முத்த மீந்த மிடறுகள் -2 (பிச்சி)

                    சகல பிச்சித்தனமும் உள்ள யட்சிகளின் நேசம் கோடை காலத்து நீரோடையென கால் தழுவி தொடரச் செய்கிறது.இருப்பின் வேர்களை உருவிக் கொண்டு கிளைகளைப் பூக்கச் செய்யும் பறவைகளின் நகங்களில் மீதமிருக்கிறது உச்சி ஆகாசத்திலும் மரத்தின் தசை ..

மெல்லிய விரி கோணப் புன்னகையில் புலன்களில் பெய்விக்கும் ஆலங்கட்டி மழையில் காமம் தன் பற்களை உதிர்க்கிறது. இழை இழையாய் நெய்து முடித்து விடுகிறார்கள் வாசனைகளால் ஆன கூட்டை நீருள் நெளிந்து கொண்டிருக்கிறது  முள் நுனியில் மரணம் காத்திருப்பில் இறுகிய மௌனத்தின் வயிறு கிழித்து எடுக்க வேண்டியிருக்கிறது சொற்களை மட்டும்

எனக்கான நோவாக் கப்பல் ஓர் உலகு செய்யும் ஜீவன்களுடன் வரும் ஆகாய வழி கொண்டிருக்கிறது ஒருபாடு பூத்த- சிலுவைகள் முளைத்த மயானத்தை ஒரு திரிசங்கு சொர்க்கத்தை ,பாலைவனத்து ஜின்களின் மலை உச்சியை குழந்தைக்கு ஊட்டுகையில் நமக்கு எடுத்து ஊட்டும் குழந்தையின் உலகம் அழகாகிறது கைகழுவ நீரெடுக்கப் போயிருக்கும் அம்மா வருவதற்குள் நாயின் கழுத்தைக் கட்டி எச்சில் வாயுடன் முத்தம் இடுகையில்

பட்டுப் பூச்சியை துரத்திப் பிடிக்கும் அதே மனசுதான் அழுகிறது அதன் சிறகு பிய்ந்ததற்கும்
குழந்தைகளால்தான் கடவுளாகவும் முடிகிறது ஒரு சிற்பியின் கூடாரத்தைப் போல
ஒரு மனம் பிறழ்ந்தவன் ஆடை அணிவதை போல கால்கள் பிணைக்கப் பெற்ற ஒரு கழுதையின் வாலில் கட்டப்பட்ட பட்டாசு சரத்தின் அதிர்வைப் போல இறைந்து கிடக்கிறது யாவும்

மானின் கொம்புகளைப் போல் பாதைகள் பிரிந்த உறவின் துவக்கம் உன் மார்புகளை வலிந்து கடந்து கண்களில் இருந்து துவங்கியது என்பதை வெட்கமற்று ஒப்புக் கொள்ளும் பாசாங்கு தீர்ந்த பருவத்தை அடைந்திருக்கிறேன்.  முது வேனில் குளத்தின் நீர்வற்றிய குளத்தின் பாசி கருத்த பாறைகளில் அமர வருவதில்லை எந்தப் பறவையும் .

உவந்து துயர் கொண்ட நேசத்தின் கரங்களில் இருந்து வடிந்த உதிரத்தின் பிசு பிசுப்பில் புசித்த கனிகளின் சாரமும் விரவிக் காய்ந்து விட்டது. புலர்தலின் ஈரம் படிந்த அடர் வனத்தின் முதல் சலனங்கள் திசைதப்பிய பறவைக்கு ஆறுதலாய் இருக்கிறது .குப்பைகளின் பாலித்தீன் சரசரப்பு நிரந்தரமாய் வாய்த்திருக்கிறது சொற்களுக்கும் கவிதைகளுக்கும் .பலூன்காரன் செய்யும் குழந்தைகளுக்கான சீழ்க்கை சமிக்ஞைகளில் கவனம் திரும்பி முகம் மலரும் சிறுமியாய் நீரமிழ்கிறது வாதையின் சாம்பல்

முத்த மீந்த மிடறுகள் -1

( I )

திசை பத்தும் மடங்கி நினதொரு சேலையின் முன்னிடை சொருகு மடிப்பாய் முடிந்துலவும் தருக்கு மிக உலவுகிறாய் அடை மிகுந்து கசியும் திரவமென பேருன்னதம் ஈந்து. பெயர் தொலைந்து பால் திரிந்து பெண்ணுமாகி நிதம் பெருகும் உதிரம் நிரம்பிய பையுடன் திரிகிறேன் நீ வீடேகுகையில் மையச் சாலையின் மது விடுதி முன் துவங்கி விட்ட உதிரத்திறப்பாய்.உறவுள  குழந்தையை ஆரத் தழுவி தூக்கக் கூசியக் கரம் மட்டும் வாய்க்கவில்லை எனக்கு, மஜ்ஜை வரை என் சுடு உதிரத்தின் உஷ்ணம் பரவ இறுக்கிக் கொள்ளும் வதையின் இறுமாப்பு... இணக்கம் யாசித்து யவ்வனம்  திமிரத் திமிர நிற்கிறது 

தீபகர்ப்பப் பொலிவுடன்

முட்டைகள் தீர்ந்த பருவத்தில் பெருந்தனத்தின் திசுக்கள் தாழ்ந்த கருவம் அழியும் தருணத்தில் என் வினையெச்சம் தீர்ந்து நீர்க்கும்,   தாபங்கள் தழுவலாய் தட்டையாகும். அவுரோகண இருதயத்தின் துடிப்பிசையில் ஆகாச ஓசோன் போலல்ல, கருந்துளைப் பரிதி போலுமன்று....  விசும்பைப் போல் விக்கல் மின்னலொடு நிலமேயுன் நீரோட்டம் புலம் கடந்து பூப்பெய்தியபடி இருக்கும் பிரியத்தின் புறத்தண்டு வளந்தபின்னும் நாணேற்றும்.

( II )

உன்னதா..!தாள இயலாததாய் இருக்கிறது நீ செய்யும் வன்முறை நீ செய்யும் கொடுவதையில் கசியும் உதிரம்.ஆட்டை அறுத்து தோல் உரித்து பாகம் பாகமாக வெட்டி விற்றுவிட்டு கடை மூடி திருஷ்டி கழிய வாசலில் சூடம் கொளுத்துகிறவனைபோல் புன்னகைத்து போகிறாய். உன்னை கொலை செய்யும் அளவுக்கு வெறுக்கிறேன் .வெறுப்பதைக் காட்டிலும் அதிகமாய் நேசித்தும் தொலைக்கிறேன் என்பதே என் பலகீனமும். 

வன்முறை யாசிக்கும் இந்த தீய வழக்கத்திலிருந்து விடுபட விரும்புவதே இல்லை.வலியின் வசீகரம் நிறைவு பெறுவது பிறகான முத்தத்தில் என்பதை அறிந்து வைத்திருக்கிறது உன் பற்களும் உதடுகளும். ரீசார்ஜ் அட்டைகளின் வெள்ளீ முலாமை சுரண்டுவதைப் போல் அத்தனை எளிதாய் இருக்கிறது உனக்கு என் தோல் உரிப்பது .ஒரு மலையுச்சியினின்று வீழ்பவனின் கதறலுடன் சொல்ல விரும்புவதெல்லாம் எப்பவும் போல் உன்னை நேசிக்கிறேன் நான் -ஐயும்  அதிகமாய்

                                                                                                                                     (தொடரலாமா)

மீள் வருகை

ஒரு பெருந்துயரை 
பிளிறும் குரலில் மரண வீடு
தோறும் அழும் ஒப்பாரிப் பெண்
விசும்ப மட்டுமே முடிகிற வீடாய்
இருக்கிறது நீயற்ற உன் அண்மை

உனதின்மைகளில் உறங்கிப்
பழகிய பூனை உன் மீள்வருகை கலவிகளில்
கதவு பிறாண்டியபடி இருக்கிறது
எவ்வளவு துரத்தினாலும் நாவறண்ட
குழந்தையின் அழுகைக்குரலுடன்  

உள்ளழைத்துக் கொண்ட பவள மல்லி மரத்தில்
இரவுகளில் பூவுதிர்த்தபடி கிடந்த கற்பும்
வெப்புத் தாளாமல் குழி பறித்துறங்கும் நாய்க்கு
கொடுத்திருக்கும் குளிரும்
கம்பளிப் பூச்சிகள் அப்பிய முருங்கையாய்
தின்னக் கொடுத்தபடி

கர்த்தனே உயிர்தெழுப்புதலற்ற
சிலுவையில் அறைந்து போ

செப்பு மொழி

புத்தனைக் கொன்ற குருதியில்
பூப்பெய்திய காதலை

ஒரு தகன நெருப்பில்
தழைக்கத் துவங்கும் ஞானத்தை

மகரந்தம் ஒட்டிய வண்ணத்துப் பூச்சியின்
உணரிகளின் அசைவை
எழுதிப் பார்த்த கவிதைகளை

தனிமையின் இன்மையை
பேசித் தீர்க்கும்
பின்னிரவுக் குயிலின் பாடலை

எலும்புகளில் தீ சுரக்க வைக்கும்
தருணத்தை பரிசளிக்கும் தப்பிதங்களை

நட்பின் துரோகத்தை
பிரியங்களின் வன்முறையினை
உலர்ந்த நதியின் படுகைகளில் ஆழ்
துளையிட்டு நீருறிஞ்சும் பாவனையில்
பொருள் வயிற் பட்ட வாழ்வின் கோரங்களை

ரேகைகளை எழுதும் கருவறை மோனத்தில்
கல்லெறிந்த புத்தகங்களை

வாதையை வலிந்து துய்க்கும் மின்மயான மனசை
 மிருக வாசனை மாறாத புணர்வின் கீறல்களை

கொப்பளிக்கும் உலோகக்குழம்பாய்
கண்மாறும் வதை தெறிக்கும் நிமிடங்களை

வசீகர பொய்களை
மரிக்கும் ஆணின் உடல் கசிய விடும்
கடைசித்துளி விந்தை
வாடகைக் கருவறைகளை

திரிந்த காமத்தை
தீராத அன்பை

செப்பிடு வித்தை