உதிர பாகினி

காதுகளில் எலும்பு கூடாத


மழலை ஒன்றின் கபாலத்தை

அணிந்திருந்தாள்



அவள் பாதத்தில் நூற்றாண்டு காலம்

ஒரு கால் பாரம் தாங்கி கிடக்கிறேன்

கருணை கூர்ந்து என்னை தின்னக் கேட்டாள்



பெரு மகிழ்வுடன் ஏந்தினேன்

உப்பு தீர்ந்த இருதயம் முதலில் என்றேன்



நெஞ்சுக்கூடு விலக்கி விரல் செருகியவள்

அறைந்தாள் காணீர்



அவள் பெருந்தனத்தில் பெருகியது உதிரம்

பாதி கல்லான மரத்திலிருந்து மேலெழும் பறவைகள்

அவள் ரோமக் கால்கள்



காதலையுணர் உன் கர்ப்பப்பை

என் புறம் நாரி

சிற்றகல் சுடர்

உன்னொரு நாத்திக தீண்டலில் சுவர் மீதிருக்கும்


கண்ணாடிச் சில்லுகள் கடக்கும் பூனையாய்

அளந்து பதியும் பாதம்

ரோமக் காலிடையே மூச்சு



மூங்கிலின் குருத்துகள் பச்சையம் மாறுகையில்

பாய்மரத்தின் பாய்கள் பருவமெய்துகின்றன

தளும்பும் அலைகள் தெறிப்புகளால் உப்புறைய



மகரந்த முகத்துடன் திரியும் வண்ணத்துப் பூச்சி

பழிக்கிறது சிறகசையாமல் மிதக்கும் பறவையை

காற்றும் சப்தமும்

வேர்கள் நீருறுஞ்சும்


மௌனக் கிசுகிசுப்பை

மழையருந்திப் பறவைகள்

சப்தம் பெயர்த்து இலக்கணம்

இயம்பின



மரங்கொத்திப் பறவைகள்

விரும்பித் துயிலும் மரம்

மீன் கொத்திகளின் கனவிலிருந்தது

ஏந்திய கரங்களுடன்



மாங்குரோவ் காடுகள்

பறவைகள் கண்டம் கடக்க

விண்ணெழும்பியதும்

அலை சப்தம் சுருதிப் பிசகாமல்

ஒரு நரைத்த இலை உதிர்ந்து மிதக்கிறது



பறவைகளுக்கு மரமும்

மரங்களுக்குப் பறவையும்

காற்றும் சப்தமும்